Bauman Antoni (ur. 1809), budowniczy, urodzony w Łańcucie, syn budowniczego i sztukatora Fryderyka i Małgorzaty de Bellai. Od r. 1817 przebywał we Lwowie. Nauki początkowe pobierał w lwowskiej szkole jezuitów, gdzie lekcyj rysunków udzielał Niemiec austr. Drake. Jako młody elew budownictwa pomagał ojcu w jego licznych pracach budowlanych i sztukatorsko-rzeźbiarskich we Lwowie i na prowincji. W wieku późniejszym wykonywał prace budowlane prawie wyłącznie dla Potockich. W Łańcucie nie »przeistoczył«, lecz tylko zmienił nieco i odnawiał romantyczno-gotyckie fasady zamku, wykonane na pocz. XIX w., według planów Grismaiera i Aignera, przez jego ojca Fryderyka. Neogotyckie ozdoby fasad i pewnych wnętrz zamku, oraz dawnej bibljoteki, bocznej bramy parkowej i mostu wjazdowego usunięto bez śladu dopiero podczas ostatniej, gruntownej restauracji zamku przez architektów Pio i Bauquet, w latach od 1894–1905. Reminiscencje neogotyku baumanowskiego pozostały jedynie w zameczku obok głównej, nowej bramy wjazdowej do parku.

Z drugim ordynatem łańcuckim, a ministrem i premjerem austr. Alfredem Potockim jeździł B. do Wiednia, gdzie zasięgał rad i wskazówek u tamtejszych architektów nadwornych co do przebudowy fasad pałacu w Krzeszowicach według projektu Schinkla, oraz kaplicy Potockich w katedrze krakowskiej według projektu prof. Nobilego. Pozostawił pamiętnik, chaotycznie spisany dopiero w 82. roku życia, a przez to w wielu szczegółach nieprawdziwy. Zmarł ok. 1895.

Jaworski Fr., Architekt i sługa Potockich, »Na Ziemi Naszej«, Lw. 1911, nr 10 i 11; Łoza St., Słownik architektów, W. 1917.

Józef Piotrowski